---------------------------------------------------------------------------Baby..
ที่รัก..
I just want to love you.. You open up my heart..
ผมก็แค่อยากจะรักคุณ.. คุณได้เปิดหัวใจผมออก..
So I..
ผมก็เลย..
알아요믿어요첫눈에반한단그말
ผมรู้และผมก็เชื่อในรักแรกพบ
아침에눈을뜨면어젯밤꿈속에그대
ผมรู้สึกถึงมันได้เมื่อผมได้ลืมตาขึ้นในตอนเช้า
내게로와입맞추던그느낌그대로
รอยจูบที่เหลือทิ้งไว้ให้ผมจากความฝันเมื่อคืน
아직남아계속남아온종일그대생각에웃죠
ความรู้สึกนั่นมันยังอยู่ที่นี่ ผมยิ้มทั้งวันเมื่อได้คิดถึงเรื่องคุณ
.
.
.
“ยอโบเซโย…”
ร่างสูงกดรับโทรศัพท์อย่างงัวเงีย ดึกป่านนี้ใครโทรมากันนะ..
ถ้าเป็นพวกโทรมาแกล้งพ่อจะด่าเปิงเลยคอยดู-*- คิบอมคิดก่อนจะเงี่ยหูฟังเสียงจากโทรศัพท์มือถือคู่ใจ
.
.
.
“ฮึก.. คิบอม....”
.
“ดงเฮ!..”
ร่างสูงเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างตกใจ เมื่ออยู่ๆเค้าก็โทรมาร้องไห้.. เสียงสะอึกสะอื้นทำให้คิบอมฟังสิ่งที่
ดงเฮต้องการจะพูดไม่ถนัดนัก......
“ดงเฮร้องไห้ทำไม... ใครทำอะไรคุณ”
คิบอมรีบถามไถ่จากอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วงเป็นใย ไม่ใช่เค้าจะอ่อนโยนกับคนอื่นเช่นนี้
มีเพียงคนเดียว... คนเดียวเท่านั้นที่อยู่ในใจเค้ามาตลอด
คนที่กำลังร้องไห้อยู่ภายในโทรศัพท์ขณะนี้..... ลีดงเฮ..
......
....
...
..
.
ดงเฮเป็นเพื่อนชมรมเดียวกับเค้า.. ชมรมดนตรี
ทั้งที่ตอนแรกคิบอมออกจะปฏิเสธนักหนา ว่าจะไม่เข้าชมรมดนตรีเด็ดขาด เพราะเค้าไม่ชอบฟังเสียงดนตรีคลาสสิค
มันจะทำให้เค้าหลับเอาง่ายๆ เวลาฟัง แต่แล้วเค้าก็ได้ยินเสียงเปียโนที่แสนจะไพเราะ ดังมาทางห้องดนตรี..
เค้าเดินตรงเข้าไป.. เหมือนมีมนต์สะกดบางอย่าง เสียงเปียโนปริศนา...
ชายหนุ่มร่างบางหน้าหวาน กำลังบรรเลงเพลงสุดแสนจะไพเราะ
คิบอมมองภาพอันงดงามนั้นอย่างไม่วางตา ร่างบางหยุดเล่น เมื่อรู้สึกว่ามีสายตากำลังจ้องมองที่เค้าอยู่
ร่างสูงชะงักและกำลังจะเดินออกไปจากตรงนั้น... แต่ก็โดนร่างบางเรียกไว้ซะก่อน…...
“เดี๋ยวสิ...”.
.
“ครับ…”.
“สนใจเข้าชมรมดนตรีมั้ย....”
เสียงอันอ่อนหวานและใบหน้าไร้เดียงสา ทำให้เค้าไม่สามารถปฏิเสธได้เลย.......
..
.
So I pray for you (oh) So I…. So I promise you (oh) So I
ดังนั้น ผมเลยจะอธิษฐานให้คุณ ผมก็เลย..ผมก็เลยจะขอสัญญากับคุณ
약속해요모든것이ผมจะขอสัญญากับคุณในทุกๆสิ่ง
그대라고믿을께요ผมจะเชื่อว่านั่นคือคุณ
(그대라고믿을께요) ผมจะเชื่อว่านั่นคือคุณ
Will you come to me คุณจะมาหาผมมั้ย
나조그만더그대품에ผมอยากจะเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคุณอย่างใกล้ชิด
오사랑해요그대my love โอ้ ผมรักคุณนะ ที่รัก
.
.
나언제까지나이렇게ผมก็จะเป็นแบบนี้ไปเสมอ….
.
.
“ดงเฮ... บอกผมมาเกิดอะไรขึ้น”
.
เค้าพยายามเรียกสติของดงเฮที่เอาแต่ร้องไห้ ถ้าเป็นไปได้เค้าอยากจะไปหาร่างบางและกอดเธอไว้
ให้เธอร้องไห้ในอ้อมกอดของเค้า…..
.
“ฮือ~... คิ..บอม ชั้นเลิกกับเค้าแล้ว..”.
“ว่าไงนะ...”.
"ชั้นเลิก... ฮึก กับ.... ยุนโฮแล้ว....”
.
.
.
그때도지금도아직도가슴뛰는말
เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ คำพูดพวกนั้นยังทำให้หัวใจผมเต้นแรง
You love me 기다리죠허전한이마음
คุณรักผม ผมรอคอยแต่ว่าผมก็กลัวว่าความรู้สึกอันว่างเปล่านี้
(달래서그대곁으로)
(แต่ผมก็หายกลัว ถ้าได้อยู่ข้างๆคุณ)
혼자만의욕심일까때론겁이나
อาจจะเป็นเพราะความไม่กล้าของผมเอง
그리움에두려워도이렇게간절히그댈원하는걸요
ผมนั้นกลัวความเงียบเหงา ผมก็เลยต้องการคุณมาก
.
.
.
“ตอนนี้คุณที่บ้านรึเปล่า?...”.
“ฮึก... อืม.. ”.
“รอก่อนนะ.. ผมจะไปหา.. ติ๊ด!”
คิบอมกดวางสายและรีบแต่งตัวอย่างว่องไว วิ่งผลุนผลันออกจากบ้านของเค้า
รอก่อนนะดงเฮ น้ำตาของคุณมันมีค่าเกินกว่าร้องไห้เพื่อไอผู้ชายพรรณนั้น...
.
ชองยุนโฮ ชื่อที่เค้าได้ยินจากปากร่างบางบ่อยครั้ง ชายหนุ่มผู้เป็นที่รักของคนที่เค้ารักที่สุด
คนที่อยู่ในสายตาดงเฮเพียงคนเดียว.......
...
..
.
2 เดือนที่แล้ว...............
.
.
“คิบอม ชั้นมีเรื่องจะบอก…”
ใบหน้าสีแดงระเรื่อกับท่าทีเอียงอาย ทำเอาร่างสูงใจเต้นตึกตัก คิดว่าร่างบางจะบอกรักเค้าเป็นแน่แท้.
.
“อะ...อะไรเหรอ?” รู้สึกดีใจอยู่ลึกๆแต่ต้องเก็บอาการไว้...
.
.
.
“คือ..ชั้น... คบกับยุนโฮแล้วล่ะ…”
เหตุการณ์ที่เค้าเฝ้าภาวนาไม่ให้มันเกิดขึ้น... เหมือนโลกทั้งใบพลันดับลงตรงหน้า..
ประโยคนั้นยังวนเวียนอยู่ในสมอง.. นี่มัน... ไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ย..
รู้สึกปวดแปลบๆบริเวณหน้าอกด้านซ้าย แต่ถึงแม้จะเสียใจแค่ไหนก็ตาม…..
ก็ไม่กล้าแสดงออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้... ไม่กล้าที่จะบอกแม้แต่ความรู้สึก...... ภายในใจ
So I pray for you (oh) So I…. So I promise you (oh) So I
ดังนั้น ผมเลยจะอธิษฐานให้คุณ ผมก็เลย..ผมก็เลยจะขอสัญญากับคุณ
약속해요모든것이ผมจะขอสัญญากับคุณในทุกๆสิ่ง
그대라고믿을께요ผมจะเชื่อว่านั่นคือคุณ
(그대라고믿을께요) ผมจะเชื่อว่านั่นคือคุณ
Will you come to me คุณจะมาหาผมมั้ย
나조그만더그대품에ผมอยากจะเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคุณอย่างใกล้ชิด
오사랑해요그대my love โอ้ ผมรักคุณนะ ที่รัก
.
.
나언제까지나이렇게ผมก็จะเป็นแบบนี้ไปเสมอ…...........
.
.
ร่างสูงเดินเข้าไปภายในบ้านที่เงียบเชียบ ใจก็พร่ำแต่เป็นห่วงร่างบาง
กลัวว่าเธอจะคิดสั้นทำอะไรไป เพราะถ้าไม่มีเธอ เค้าจะอยู่ต่อไปยังไง.....
คิบอมก้าวขึ้นบันไดมืดๆ ทีละขั้นๆ และเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องที่คุ้นตา
ไม่มีแสงไฟสักดวง... ห้องที่มืดมิดมีเพียงแสงไฟจากถนนส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอน
.
.
“ดงเฮ... คุณอยู่ไหน”
ร่างสูงเรียกหาร่างบางพลางสอดส่องไปทั่วห้อง..
.
“คิ.. บอม”
เสียงแผ่วเบาดังมาจากข้างเตียง ร่างสูงรีบเดินเข้าไปหาร่างบางที่ตอนนี้นั่งกอดเข่าร้องไห้…
คราบน้ำตาเปรอะเปรื้อนบนใบหน้าสวย ร่างบางเห็นอีกฝ่ายก็โผกอดทันที และร้องไห้หนักกว่าเดิม....
.
“ฮือ.. คิบอม.. ชั้น ฮึก.. ชั้น....”
.
“ไม่เป็นไร.. ผมอยู่นี่แล้ว.. ไม่เป็นไรนะ”
.
.
ร่างสูงปลอบโยนคนในอ้อมกอดที่สะอึกสะอื้นไม่หยุด น้ำตาใสๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล
แม้จะเป็นเพียงคนที่คอยอยู่ข้างๆเวลาที่อีกฝ่ายไม่สบายใจ ...ขอเพียงแค่นั้น
คิบอมก็ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้แล้ว.... ขอแค่ได้อยู่เคียงข้างคนที่เค้ารัก
แค่นั้น เค้าก็พอใจ....
그대뿐이죠두근거리는맘도คุณคือคนเดียวเท่านี้ที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรง 나이렇게So I love you ผมรักคุณจริงๆนะ 사랑한다고늘고맙다고너무ผมรักคุณ และผมก็ขอบคุณคุณมาก......
ร่างสูงจัดแจงอุ้มร่างบางมาวางบนเตียงนอน และเลื่อนผ้าห่มมาคลุมให้ร่างบางคลายความหนาว
แค่เพียงบางอย่างที่พอจะทำให้ได้ เค้าก็เต็มใจจะทำ
แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เคยเห็นเค้าอยู่ในสายตาก็ตาม.....
.
.
“หลับฝันดีนะ... ดงเฮ”
ร่างสูงพูดเบาๆ และกำลังจะเดินออกไปจากห้อง แต่ก็มีแรงดึงที่ข้อมือรั้งเค้าไว้..
.
.
“อยู่เป็นเพื่อนชั้นก่อนได้มั้ยคิบอม…”
.
.
“ขอโทษนะ... คงไม่ได้”
ใจจริงเค้าอยากจะอยู่กับร่างบางทั้งคืน แต่ก็กลัวจะเผลอพลั้งปากบอกอะไร
ที่ทำให้ร่างบางไม่สบายใจ เค้าตัดสินใจขออยู่ห่างๆจะดีกว่า...
.
.
.
“อ่อ.. นายคงจะกลับไปหาแฟนนายสินะ ชั้นเข้าใจ...”
.
.
ร่างบางพูดเสียงสั่น น้ำตาที่เมื่อครู่หยุดไหลเพราะอ้อมกอดอันอบอุ่น
ทำไมเค้ารู้สึกผิดหวังเมื่อรู้ว่า คิบอมจะไม่อยู่กับเค้าในคืนนี้...
.
“ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ... ”
.
.
“ช่างชั้นเถอะ.. ขอบคุณนะ ที่เสียเวลามาหาชั้น แฟนนายคงรอแย่... ตอนนี้ชั้นไม่เป็นไรแล้วล่ะ นายก็... อุบ! ”
คิบอมประกบปากของร่างบางด้วยริมฝีปากของเค้า พอกันทีเค้าไม่อยากกักเก็บความรู้สึกบ้าๆแบบนี้อีกแล้ว
เค้าต้องการแสดงให้รู้จริงๆเสียที ว่าความรักของเค้าที่มีต่อคนๆนี้มันมากมายแค่ไหน
จูบที่อ่อนโยนทำให้ดงเฮเผลอจูบตอบกลับไปโดยปริยาย... คิบอมละริมฝีปากออกและสบตาร่างบางที่กำลังหน้าแดง.
.
.
“ดงเฮ... คนที่ผมรักมีเพียงคนเดียวเท่านั้น.. คือ.. อะ!..”
ร่างบางไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบเค้าก็พอจะเดาออกแล้ว เค้าดึงตัวร่างสูงมากอดและลิ้มรสริมฝีปากหนา
ดูทีแรกเค้าอาจจะเป็นฝ่ายรุก แต่แล้วเค้าก็ปล่อยให้ลิ้นอีกฝ่ายเข้ามากระหวัดหยอกล้อกันภายในโพรงปาก..
.
.
“อื้อ...”
ร่างบางเริ่มส่งเสียงท้วงเมื่อตนเองเริ่มไม่มีอากาศหายใจ คิบอมจึงถอนริมฝีปากออก
เปลี่ยนมาคลอเคลียอยู่แถวซอกคอของร่างบางแทน ผิวขาวนวลที่ไม่อาจห้ามใจให้สัมผัส
ดงเฮไม่ได้ต่อต้านกับการกระทำที่ชวนเคลิบเคลิ้มอยู่ในขณะนี้...
ซ้ำยัง ปลดกระดุมเสื้อของตนเอง ให้อีกฝ่ายได้รุกล้ำมากขึ้นอีกด้วย...
.
.
“ดงเฮ... ผม ขอนะ”
ร่างสูงเอ่ยถามร่างบางที่กำลังกระสับกระส่ายด้วยความเสียวซ่านเมื่อลิ้นร้อนๆของร่างสูงกำลังดูดเม้มยอดสีชมพูอ่อน มือใหญ่ก็ลูบไล้บริเวณเอวบาง .....ไร้คำตอบจากคนตรงหน้ามีแต่เสียงครางฮือในลำคอ คิบอมเลื่อนมือลงมาปลดกางเกงร่างบางออกและขึ้นไปคร่อมตัวของอีกฝ่ายไว้ ลิ้นไล่เลียจากจุดไวต่อสัมผัสที่กำลังชูชัน ไล่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าท้องแบนราบ..
.
.
“อือ.. คิ..บอม”
เสียงครางเรียกชื่อของร่างสูงออกมา ทำให้อารมณ์ของคิบอมที่มียิ่งพลุ่งพล่าน มือใหญ่ถอดกางเกงและกุม
ส่วนอ่อนไหวนั้นไว้พลางก้มลงไปกอบกุมส่วนนั้นด้วยปากของเค้า ก่อนจะโลมเลียไปทั่ว ทำให้ดงเฮตัวเกร็งเพราะความเสียว..
.
.
“อะ.. อ๊า พอ.. พอแล้ว”
ดงเฮร้องครางกระเส่า คิบอมที่ยังใช้ลิ้นทำหน้าที่ต่อไป ราวกับว่าสิ่งที่อยู่ในปากเป็นขนมหวานแสนอร่อย
..
.
“อ๊า.. คิบอม.... อ๊ะ..”
ร่างบางบิดตัวเกร็งกระตุก ของสีขุ่นขาวปลดปล่อยออกมาเต็มปากของร่างสูงก่อนที่คิบอมจะกลืนกินไปจนหมด...
.
.
“หวานจัง...”
ร่างสูงเอ่ยแค่นั้นและหันไปให้ความสนใจกับช่องเล็กสีสด นิ้วยาวค่อยๆสอดเข้าไป ความคับแคบและบีบรัดทำให้
รับรู้ได้เลยว่าคนตรงหน้าไม่เคยผ่านใครมาก่อน ร่างบางที่หอบแฮ่กเมื่อครู่เริ่มขัดขืนเมื่อรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามา...
.
.
“ไม่เอา... คิบอม.. จะ.. เจ็บ”
.
.
“ทนอีกนิดนะ.. ดงเฮ”
ร่างสูงกระซิบปลอบร่างบางและทำการประกบปากอีกครั้ง นิ้วก็ควานเข้าไปลึก มากขึ้นๆ
สัมผัสเร่าร้อนที่ส่งมาทางริมฝีปากทำให้ดงเฮคลายความเจ็บไปชั่วขณะ.....
.
.
“อื้อ…”
ร่างสูงเริ่มเพิ่มจากหนึ่งเป็นสอง พยายามหาจุดกระสัน และแปรเปลี่ยนเป็นสามในที่สุด น้ำใสๆออกมาหล่อเลี้ยง
ช่องทางเริ่มขยายมากขึ้น ร่างบางรู้สึกเจ็บน้อยลง ปากก็วนเวียนอยู่กับปากหนาของอีกฝ่าย.
.
.
“อ๊ะ!...”
ร่างสูงละริมฝีปากออก ร่างบางร้องเมื่อรู้สึกตอดรัดที่ช่วงล่าง นิ้วทั้งสามถอนออกไปแล้ว กลายเป็นส่วนขนาดใหญ่จนคับช่องทางเล็กๆ .
.
.
.
“อา... ดงเฮข้างในคุณร้อนมากเลย...”
คิบอมค่อยดันตัวเข้าไปทีละหน่อยๆ คลายความเจ็บปวดให้ร่างบางตรงหน้า และเริ่มขยับตัวช้าๆ
.
.
.
“คิบอม... จะ... เจ็บ”
ดงเฮเม้มปากแน่นสีหน้าบรรยายออกมาว่าเจ็บปวดเพียงใด แต่ภายในความเจ็บปวดก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
ร่างสูงเริ่มกระแทกตัวแรงขึ้น และเร็วขึ้น ปากก็ครางเรียกชื่อร่างบางอย่างสุขสม
“อื้อ....อา... ดงเฮ...”
“อะ...อ๊า... อ๊า...”
เสียงครางระงมดังสลับกันไปมากับเสียงกระแทกของก้อนเนื้อและเสียงสั่นไหวของเตียง
ความเสียวซ่านเกาะกุมไปทั่วร่างทั้งสอง..
.
.
“อ๊า...อื้อ....อ๊า... คะ.. คิ...บอม”
มือดงเฮกำผ้าปูที่นอนแน่น ส่งเสียงร้อนแรงตลอดเวลา ร่างกายขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ ไหนมือที่ร่างสูงไม่ปล่อยให้ว่าง
รูดส่วนอ่อนไหวของดงเฮขึ้นลงอย่างมันมือ ค่ำคืนที่โศกเศร้าเสียใจกลับกลายเป็นค่ำคืนที่รู้สึกเป็นสุข
ถ้าหากจะให้โอกาสคนตรงหน้าดีหรือเปล่า... มันจะดูน่าเกลียดไปมั้ย.....
.
.
“อึก...”
ดงเฮหลับตาและรับรู้ถึงแรงกระแทกครั้งสุดท้ายก่อนจะมีน้ำเหนียวๆไหลเยิ้มออกมาปะปนกับเลือดที่ช่วงล่าง
ร่างสูงถอดแก่นกายออกและล้มตัวลงนอนข้างๆร่างบาง แขนใหญ่โอบร่างที่นอนหลับตาพริ้มและซุกหน้าที่บริเวณซอกคอ..
.
.
.
.
“ผม...รัก...คุณ”
คิบอมกระซิบเบาๆที่ข้างใบหูก่อนจะหลับตามร่างบางไปด้วยความอ่อนล้าเช่นกัน...
สองกายนอนกอดกันทั้งคืน ดงเฮไม่รู้สึกหนาวแต่กลับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก .
ความรู้สึกนี้หรือเปล่า.. ที่เค้าอาจจะโหยหามานาน...
อ้อมกอดนี้หรือเปล่า... ที่จะอุ่นกายและอุ่นใจเช่นนี้ตลอดไป....
.
.
.
So I pray for you (oh) So I…. So I promise you (oh) So I ดังนั้น ผมเลยจะอธิษฐานให้คุณ ผมก็เลย..ผมก็เลยจะขอสัญญากับคุณ
약속해요모든것이ผมจะขอสัญญากับคุณในทุกๆสิ่ง
그대라고믿을께요ผมจะเชื่อว่านั่นคือคุณ
(그대라고믿을께요) ผมจะเชื่อว่านั่นคือคุณ
Will you come to me คุณจะมาหาผมมั้ย
나조그만더그대품에ผมอยากจะเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคุณอย่างใกล้ชิด
오사랑해요그대my love โอ้ ผมรักคุณนะ ที่รัก
.
.
나언제까지나이렇게ผมก็จะเป็นแบบนี้ไปเสมอ….
.
.
ถ้าหากในเช้าวันใหม่ นายยังอยู่ข้างๆชั้น เหมือนตอนนี้
ถ้าลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นนายเป็นคนแรก… เป็นนายเท่านั้น
ที่จะอยู่เคียงข้างกัน... ชั้นขอเพียงแค่นั้น...
..
.
.
“ชั้นก็รักนาย.... คิมคิบอม”
.
.
.
.
So.. I love you
ดังนั้น...ผมจึงรักคุณ ..
......
-------------------------------------------------------------------------------------------------
